De verlosser
genaamd Monique
De hoofdpersoon
van Vissen redden door Annelies
Verbeke is Monique Champagne, een volwassen alleenstaande vrouw van over de
dertig. Over haar uiterlijk is weinig bekend, het is in ieder geval niet
dusdanig genoemd dat ik een duidelijk beeld van haar heb. Monique was een
fulltime schrijfster voordat het verhaal zich afspeelt; onlangs is ze gestopt. Dit
komt doordat haar man haar verlaten heeft. Sinds dit gemis, stort Monique zich
op vissen. De vissen sterven uit en Monique wordt hun persoonlijke verlosser.
Monique Champagne
is een ingewikkeld personage. Maar na het lezen van de eerste pagina leer je al
gelijk relevante informatie: Monique lijdt vermoedelijk aan OCS (obsessieve-compulsieve
stoornis).
“Thuis sorteerde
Monique haar wasgoed nauwkeurig. Ze controleerde labels die ze elke keer
controleerde, voor de zekerheid.”
Dit wordt ook
duidelijk doordat Annelies Verbeke handelingen van Monique benoemd die
eigenlijk overbodig zijn, maar in de ogen van Monique blijkbaar een noodzaak.
Verder leer al je
snel dat Monique haar huidige leventje wel zat is: ze loopt rond met een zekere
afkeer voor haar eigen leven. Dit komt vooral tot uiting wanneer ze haar
afscheidsfeestje geeft. Ze neemt niet eens de moeite haar gasten bij naam te
noemen wanneer zij over hen denkt. In plaats daarvan heeft ze het over ‘de
zeemeermin’ en ‘de garnalenvisser’. Door middel van verscheidene hints maakt
Annelies Verbeke het overduidelijk.
“Monique was er
vrij bedreven in geworden hun een warm hart toe te dragen en in ruil daarvoor
hadden de vrienden meermaals voor afleiding gezorgd. Toch wist ze dat ze hen na
vannacht niet zou missen. Geen moment.”
Deze aversie
zorgt er uiteindelijk voor dat ze het voorstel van meneer Nootjes om haar leven
achter te laten accepteert.
Een andere
eigenschap van Monique dat de verhaallijn sterk beïnvloedt, is dat ze sterk
geneigd is tot liegen. Wanneer Michaela haar aanziet voor iemand anders, speelt
ze dagen lang mee. Ze zit geheel in de rol van Stefanie en verteld Michaela
leugen op leugen. Ook tegen Oskar liegt ze, bijvoorbeeld over haar roem maar
ook over haar naam wanneer hij Michaela ontmoet.
De gestolen identiteit
was zeker haar ergste leugen, maar een andere komt dicht in de buurt. Tegen het
einde van de roman, wanneer haar geld op is, gaat ze Oskar’s boek publiceren
onder haar naam.
Natuurlijk heeft
Monique haar fouten: een heleboel zelfs. Waarschijnlijk wordt ze op een zeker
punt in haar leven opgenomen in een gesticht. Maar er is één eigenschap waar ik
zeker bewonderring voor heb: haar passie. Naarmate je verder komt in het boek,
kom je steeds meer te weten over haar relatie met Thomas. Ze hadden samen een
geweldige vriendschap en veel plezier met elkaar. Monique stortte zichzelf in
hem. Vooral het fragment waarin ze beschrijft hoe ze zichzelf verloor in de
muziek wanneer ze met elkaar dansten, vond ik erg vermakelijk te lezen.
“Niets troostte
haar als dansen. Thomas en zij hadden zich er steeds wild aan over gegeven, wrede
rugbyspelers, blije honden. Haar voeten raakten de vloer niet meer als hij haar
in het rond draaide.”
Dit was de bron
van haar passie tijdens haar relatie. Thomas is inmiddels verplaatst, voor
vissen. Beetje bij beetje zien we Monique geobsedeerd raken door het uitsterven
van vissen, totdat er niets meer van haar gezonde verstand over is.
Annelies Verbeke
heeft met Vissen Redden ons een
kijkje gegeven in het hoofd van Monique Champagne. Wanneer je de laatste
bladzijde hebt gelezen, begrijp je Monique door en door. Ze maakt de meest
bizarre beslissingen die je wel kunt begrijpen. In feite ben je getuige van de
aftakeling van Monique’s geestelijke gezondheid.
Samenvatting:
Recensies:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten