In dit tijdperk
van geavanceerde technologie heeft social media een gewaarborgde plek gekregen
in ons bestaan. Facebook, Twitter, Instagram en Snapchat bieden iedereen de
mogelijkheid om alle geheimen en privézaken te delen met de buitenwereld. Alles
wordt blootgelegd om het maximaal aantal likes, hearts en retweets weer te
behalen. Wil je echt iets weten over het leven van een ander? Je hoeft alleen
maar iemands timeline door te scrollen om er achter te komen.
Camera Obscura van Hildebrand bood het publiek screenshots uit
het leven van de mensen in de negentiende eeuw. De combinatie van essays en
korte verhalen geeft ons een unieke kijk op de maatschappij door de lens van
Nicholaas Beets.
Het concept is
ongelofelijk cool, daar niet van. Maar al na een paar pagina’s, heb ik als
middelbaar schoolmeisje er al genoeg van. Wat een taalgebruik! Deze man weet er
geen einde aan te breien. Vooral de essays zijn ongelofelijk langdradig.
Doordat Beets elk detail tot in de eeuwigheid blijft omschrijven kon ik mijn
hoofd er met moeite bijhouden.
Deze
langdradigheid valt extra op doordat hetzelfde scenario zich keer op keer afspeelt.
In elk los verhaaltje komt wel een visite van pas. Wil Beets hiermee zeggen dat
mensen elkaar vaak bezochten? Het is allemaal zo verschrikkelijk alledaags.
Al had ik deze
hele blogpost kunnen vullen met wat ik niet leuk, interessant of spannend
genoeg vond aan dit boek: het is en blijft een meesterwerk .
Om maar eens te
beginnen met de titel: een geniaal metafoor. Dit is hoe een camera obsura werkt:
licht valt op een lens waarna het ondersteboven wordt geprojecteerd op een
scherm. Een schilder kon dit beeld dan simpelweg overschilderen maar moest het
dan in zijn hoofd wel 180 graden draaien. Dit is precies wat Beets ook heeft
gedaan. Zijn meesterwerk is zijn draai op zijn persoonlijke belevingen in dit
tijdperk.
Het krachtigste
aan de roman is dat het een keiharde confrontatie is, vooral in de tijd toen
het uitkwam. Het feit dat hij zich niet teruggetrokken voelde om bepaalde
onderwerpen aan het licht te brengen, vind ik heel knap. Hij laat onder andere
zien hoe oppervlakkig de rijken zijn en hoeveel waarde zij hechten aan schijn.
Dit onderwerp is natuurlijk al vele malen besproken in de Nederlandse en buitenlandse
literatuur. Hiertoe beperkt Beets zich dan ook niet en richt zich daarnaast ook
bijvoorbeeld op de moeilijkheden en sociale status van mensen met een
lichamelijke handicap.
Camera Obscura is inmiddels al bijna twee eeuwen geleden
uitgekomen en dat merk je. Toch zou je maar moeten doorbijten, want deze roman
hoort nu eenmaal bij één van de grote Nederlandse literaire werken. Ik heb
zeker moeite gehad om dit boek te lezen, maar ik ben blij dat ik er aan ben
begonnen en het ook heb uitgelezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten